“Wie willen er allemaal squadleader zijn?” De commander had het Black Cobra team al verdeelt in een groep van ACN en een groep niet ACN. Nu moesten we onszelf nog onderverdelen in squads. 21 man en vrouw in één squad is namelijk wat teveel van het goede. We besloten drie squads te maken onder leiding van mijzelf, Bart en Jeroen. Het ACN peloton kreeg van de commander een eigen opdracht ver van de hoofdmacht vandaan. Gebouw A1 was op dit moment in handen van de Black Cobra’s en dat moest zo blijven ook! Het beloofde weer een mooie dag te worden bij Bunker Hill.

Opstelling van het ACN peloton

We bestonden die dag uit 21 personen waarvan ruwweg de helft aspirant was. Dit zijn mensen die lid willen worden en voor het eerst met ons mee gaan. Dit betekend dat je niet zo goed op elkaar ingespeeld bent als andere teams. Een aantal aspiranten waren daarnaast voor de eerste of tweede keer op een airsoft veld. Daarom verdeelden we de leden zo goed mogelijk over drie squads. Die leden konden de aspiranten begeleiden en leren kennen.

Ons doel was dus het verdedigen van gebouw A1. Volgens de second in command zou de tegenstander bestaan uit ranger teams die verspreid door het bos zaten. We konden rekenen op een grootschalige aanval. Vandaar dat we de volgende opstelling hebben gekozen.

De tegenstander zou dus vooral uit het zuiden komen volgens de inlichtingen. ACN 2, onder leiding van Jeroen, zou uiterst links rond G2 positie kiezen. ACN 1, onder leiding van mezelf, zou direct ten oosten van hen, het bos proberen dicht te houden. ACN 3, waar Bart aan het roer stond, zou onze noord/oost flank dicht houden. De rest van ons team zat in A6 dus we konden echt compleet omsingeld worden. ACN 1 zou redelijk dun uitgesmeerd worden over de centrale linie maar had dus 2 squads in de buurt ter ondersteuning. Ook was het terrein goed geschikt om een paar keer in terug te vallen.

Net voordat we begonnen kregen we via de radio te horen dat de commander ook graag een eenheid naar de samsite zou willen sturen. ACN 2 stond er het beste voor dus die zou door pushen. Het betekende voor ons dat onze linker flank (gezien op de kaart) niet perfect dicht zou zitten, maar als ACN 2 hun werk goed zou doen zouden we daar geen last van hebben. Ik wilde mijn squad niet nog verder uitsmeren en besloot dat risico maar te nemen.

De eerste helft van de missie

Nadat ik mijn squad duidelijk had gebriefed en de missie begon, namen we onze positie in. Aangekomen op onze positie bleek dat de personen op de linker flank een beter schootsveld zouden hebben als ze iets verder opschoven. Daar hadden ze de dekking van een first-aid post en een heuvel. Ze hadden daar ook zicht op de uiterst linker flank van het terrein. De laatste bonus was dat ze mooi konden bijspringen als we in het midden aangevallen werden. Vanwege de begroeiing konden ze zich verstoppen en een ambush opzetten.

De rest van mijn squad wilde ik zo ver mogelijk van de dichtere begroeiing vandaan houden tegen over ons. Op die manier moest de tegenstander uit de (voor airsoft relatief) dichte dekking komen om ons aan te vallen. Als wij in die begroeiing zouden gaan zitten, zouden we veel close quarter combat krijgen omdat aan de andere kant van de Hochi Minh track ook begroeiing zat. Iets wat ik mijn squad niet wilde aan doen. Ik lok mijn tegenstander liever uit om een dunnere begroeiing over te steken. Helemaal met een squad die nog niet goed op elkaar ingespeeld is.

De verwachtte strijd bleef uit en we bleven onze positie behouden. Ik ben weer langs de linie gelopen om iedereen up to date te houden over wat er gebeurde. Ook checkte ik hoe het ging en of er nog vragen waren. Mogelijke contacten gaf ik door aan de commander en ik bleef de situatie van ACN 2 en 3 volgen. Inmiddels was ACN 2 op weg naar de sam site namelijk wel in contact gekomen en ook ACN 3 kreeg het redelijk zwaar te verduren. Af en toe kwam er een klein contact op onze linie waardoor we zo nu en dan iemand verloren. Gelukkig kon ik vanwege het lichte contact, wel 2 personen naar ACN 3 sturen zodat we niet in onze rug aangevallen konden worden. De situaties schommelden een beetje van “snel back-up nodig!” naar “all ok!”. Het voelde een beetje alsof de SFRT aan het proberen was waar ze door konden breken.

De stilte voor de storm

Nadat ACN 3 de aanval redelijk had afgeslagen waren wij aan de beurt. De eerste schoten kwamen vanuit het midden en rechts. Ik schatte de situatie in en wachtte even om te zien of we het zouden redden. Het idee was dat de mensen die het dichtst bij de tegenstander zaten, zouden schieten terwijl de vrije elementen flankende posities zouden proberen te vinden. Het lukte aardig maar lukte jammer genoeg niet helemaal.

De eerste twee hits die aan onze kant vielen, waren voor mij genoeg om te besluiten dat ik een eerste keer wilde terugvallen. Ik wilde ervoor zorgen dat de tegenstander moest gaan bewegen en een slechtere positie zou moeten kiezen. Zo zouden we een aantal SFRT’s moeten kunnen zien en hopelijk uitschakelen. Jammer genoeg kreeg ik niet iedereen snel genoeg in beweging en bleef ik zelf als laatste over. Gelukkig kon ik zelf de (achteraf gezien 3 tot 5) SFRT’s lang genoeg bezig houden tot ik weer wat versterking kreeg.

Inmiddels was het bij ACN 2 en 3 niet veel beter. Iedere flank had veel contact en moest terugvallen of gaten dichten. Het duurde niet lang of de meeste leden van ons peloton waren aan het wachten om te spawnen. Dit terwijl je de SFRT langs zag lopen en posities achter je linie ziet kiezen terwijl ze de overgebleven teamleden uitschakelden. Op verschillende momenten hebben we geprobeerd versterking in te roepen. Jammer genoeg hebben we deze squads nooit aan zien komen. De SFRT hield ook hen bezig. Vanuit de spawn hebben we nog een paar moedige pogingen ondernomen, de ene succesvoller dan de ander, maar toch moesten we onze spawn al snel verlaten. We waren compleet omsingeld door de SFRT. Goed gespeeld door de SFRT’s die triomfantelijk onze spawn veroverd hadden. We hebben het ongeveer 2,5/3 uur uitgehouden gok ik.

Volgens onze commander hebben we met onze 21 personen ongeveer het dubbele of meer weten tegen te houden. Het blijft jammer dat je de missie, die je speciaal van je commander krijgt, niet hebt gehaald. Maar het was een super toffe 2,5 uur. Toen het gevecht eenmaal begon was het hectisch en moest er echt hard gespeeld worden om stand te houden. Het maken van een hit voelde echt als een doorbraak tot je zelf weer een hit te verduren kreeg. Het was echt duwen tegen de SFRT’s om ze uit onze zone te houden. Je merkte gewoon dat het steeds gevaarlijker werd en ze steeds dichterbij kwamen. Ondanks dat we de objective verloren hadden, voelde het als een mooi begin van de dag.